54-نامه ای به اقای رئیس جمهور

قرار است تا چند روز دیگر به کرمانشاه بیایید واز همین حالا شهر پر شده است از بنر های رنگ و وارنگ خوش امد گویی و خیر مقدم حضورتان و از این جور حرف ها.

اما من میخواهم بی تعارف حرف بزنم و البته شاید کمی هم گستاخانه!
جناب اقای رئیس جمهور،امیدوارم وقتی که به کرمانشاه می ایید،یک موج گرد و خاک از راه برسد،از ان هایی که میگویند غلظت الاینده هایش شش برابر حدمجاز است!
برایتان ارزومندم که در حین سخنرانی بینی و حلقتان پر از خاک شود و صدایتان بگیرد و گلویتان بسوزد و مدام سرفه کنید واگر مثل من و خیلی های دیگر بیماری قلبی داشته باشید کارتان به بیمارستان  بکشد و نفس کشیدن برایتان مشکل شود مثل دختر هفت ساله ای که به خاطر این الودگی دوبار تا مرز مرگ رفت.
اقای رئیس جمهور،درد اصلی ما گرد و خاک نیست،درد اصلی ما این است که مسئولین به فریاد های درالود ما اعتنایی ندارند و کسی نمیفهمد که ما اینجا داریم زنده زنده دفن میشویم.درد ما انجاییست که امثال "ابتکار" ها به گریه های ما پوزخند میزنند.
اقای رئیس جمهور،لحظه ای ایران را بدون کرمانشاه و کردستان و ایلام وخوزستان تصور کنید.ما دوران جنگ پشت ایرانمان ایستادیم و با جان و دل دفاع کردیم.حالا انتظار زیادیست بخواهیم دراین جنگ خاکی ایران پشت ما بایستد و حمایتمان کند؟
اقای رئیس جمهور،همه ی این چیزهایی که برایتان ارزو کردم فقط به خاطر این بود که حال و روز ما را بهتر درک کنید،انوقت شاید با عزم بیشتری این مشکل را حل کنید.

+اصلا برایم مهم نیست که چه اتفاقی بیفتد و پشت سرم چه بگویند.مهم این است که حرف دل خیلی از این مردم رنج کشیده ی مرز نشین را زدم.